Wyjaśnienie w sprawie rozliczania kosztów dostawy wody i odprowadzania ścieków
Zgodnie z Ustawą z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733) opłaty za media lub dostawę innych usług są to opłaty niezależne od właściciela i mogą być pobierane przez Gminę jako właściciela tylko w przypadkach, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług. Ustawa z dnia 7 czerwca 2001r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. 72/2001, poz. 747) w art. 27.1. w/w ustawy stanowi, że ilość wody dostarczonej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazania wodomierza głównego, a w przypadku jego braku - w oparciu o przeciętne normy zużycia wody. Zaznaczyć należy, że wszystkie budynki komunalne wyposażone są w wodomierze główne, stąd zgodnie z interpretacją Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wskazania tego wodomierza muszą być zawsze rozliczane na wszystkie lokale.
Następnie w dniu 16 maja 2005 roku ukazała się Ustawa z dnia 22 kwietnia o zmianie ustawy o zbiorowym zaopatrywaniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U. 85 poz. 729), która weszła w życie16 sierpnia 2005 r. w/w ustawa dodaje w art. 26 ust. 2 i 3 w brzmieniu:
"2. Jeżeli odbiorcą usług jest wyłącznie właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego lub budynków wielolokalowych, jest on obowiązany do rozliczenia kosztów tych usług. Suma obciążeń za wodę lub ścieki nie może być wyższa od ponoszonych przez właściciela lub zarządcę na rzecz przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego.
3. Właściciel lub zarządca budynku wielolokalowego lub budynków wielolokalowych dokonuje wyboru metody rozliczania kosztów różnicy wskazań, o której mowa w art. 6 ust. 6 pkt 3. Należnościami wynikającymi z przyjętej metody rozliczania obciąża osobę korzystającą z lokalu w tych budynkach."
Jak wynika z powyższego obowiązujące prawo nie reguluje sposobu rozliczania różnic pomiędzy wskazaniami wodomierza głównego a wielkością zużycia zmierzonego przez wodomierze mieszkaniowe, pozostawiając decyzję wyłącznie właścicielowi lub zarządcy nieruchomości.
Badania nad dokładnością wskazań wodomierzy jak i praktyka zarządców wskazują, że nawet w budynkach w pełni opomiarowanych wodomierzami mieszkaniowym, nie jest możliwe uzyskanie idealnego zrównoważenia sumy wskazań wodomierzy indywidualnych ze wskazaniem wodomierza głównego i zawsze będzie występowała rozbieżność, która najczęściej kształtuje się w granicach 5% – 10%. W publikacjach fachowych, jak również w opinii Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast podawanych jest kilka głównych powodów różnicy wskazań:
przecieki w instalacji;
znaczna liczba pionów wody (im większa tym mniej optymalne wykorzystanie wodomierzy);
błąd wskazań wodomierzy mieszkaniowych;
wiek i materiał, z którego wykonano instalacje wodne powodują dostanie się w wirnik wodomierzy mieszkaniowych produktów reakcji (np. korozji rur), co może spowodować uszkodzenie i wadliwe funkcjonowanie wodomierzy mieszkaniowych i ich błędne wskazania;
jakość wodomierzy również wpływa na wskazywane przez nie zużycie;
terminy i sposoby odczytów wodomierzy mogą nie pokrywać się z odczytami z wodomierza głównego , co powoduje powstanie różnic;
nie zawsze przepustowość wodomierzy mieszkaniowych jest doskonale dopasowana do średnicy rur wodociągowych, co może spowodować niedokładne rejestrowanie zużycia wody;
ingerencja zewnętrzna w wodomierz lub instalację ;
z przykrością stwierdzam, że często uczciwość mieszkańców pozostawia wiele do życzenia i może się zdarzyć, że niektórzy zdecydują się na nielegalny pobór wody, nie rejestrowany na wodomierzu mieszkaniowym a wykazywany na wodomierzu głównym
Jednocześnie Ustawa z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych w art. 5.1. Naruszeniem dyscypliny finansów publicznych nazywa m.in.:
„ 1) nieustalenie należności Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych albo ustalenie takiej należności w wysokości niższej niż wynikająca z prawidłowego obliczenia;
2) niepobranie lub niedochodzenie należności Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych albo pobranie lub dochodzenie tej należności w wysokości niższej niż wynikająca z prawidłowego obliczenia;
3) niezgodne z przepisami umorzenie należności Skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub innej jednostki sektora finansów publicznych albo dopuszczenie do przedawnienia tej należności.”